In de nacht van 1 op 2 augustus 2010 werd de Joodse begraafplaats in Aken geschonden. Onbekenden hebben over een afstand van 40 meter hakenkruisen en leuzen op de grafstenen geklad, o.a. ”Vrijheid voor Palestina”. De Aachener Zeitung heeft over dit voorval bericht, verzwijgt in het internetartikel echter de leuze ”Vrijheid voor Palestina”. Op navraag van de website Tapfer im Nirgendwo heeft de verantwoordelijke redacteur bevestigd, dat hij op de hoogte was van de leuze. Waarom hij deze dan niet in zijn artikel heeft genoemd, blijft zijn geheim.

Met deze actie wordt het jaar 2010 in Duitsland met nog een Jodenvijandige aanslag uitgebreid.

Januari 2010: Op het Domplein in Keulen wordt openlijk een karikatuur tentoongesteld, waarop een Jood te zien is, die een kind opeet en zijn bloed drinkt.

Mei 2010: Er wordt een brandaanslag gepleegd op de synagoge in Worms.

Mei 2010: Op Twitter verschijnen steeds meer antisemitische schrijfsels.

Juni 2010: In Hannover worden Joden openlijk met stenen bekogeld.

Juni 2010: Op Facebook zijn steeds meer oproepen te lezen om de Joden te vergassen en uit te roeien.

Zodoende is 2010 het jaar met de ergste Jodenvijandige aanslagen sinds het nationaalsocialisme.

En wat doet de Duitse Bondsdag?

Die besluit bijvoorbeeld niet met algemene stemmen een veroordeling van antisemitische gewelddadigheden in het eigen land en denkt erover na wat er tegen deze brutale vorm van Jodenhaat op Duitse straten zou kunnen worden ondernomen, maar neemt met algemene stemmen een besluit aan dat de politiek van Israël betreft. In plaats van dus verantwoordelijkheid te nemen voor het actuele geweld tegen Joden in het eigen land, neemt de Duitse Bondsdag liever een besluit, dat eisen stelt aan het enige Joodse land ter wereld.

Het wordt onbehaaglijk in Duitsland, niet alleen vanwege de aanslagen, maar vooral vanwege het oorverdovende zwijgen. In Duitsland branden synagogen, worden Joodse begraafplaatsen geschonden en Joden met stenen bekogeld en wat gebeurt er?:

Politici zwijgen!

Journalisten zwijgen!

Filosofen zwijgen!

Kunstenaars zwijgen!

Buren zwijgen!

Zelfs vrienden zwijgen!

Mijn grootouders hebben mij zulke verhalen verteld. Ik was er zeker van, dat zoiets nooit meer in Duitsland kan gebeuren. Ik heb me waarschijnlijk vergist.

Ik moet toegeven, ik heb mijn familie en mijn vrienden in de VS een telegram gestuurd met de woorden:

”Start worrying. Details to follow.”